Το ταεκβοντο μέσα από μια άλλη ματιά

Η αφορμή-ιδέα για αυτό το άρθρο, μου ήρθε χθες, το Σάββατο, 21 Ιανουαρίου. Επέστρεφα αργά το βράδυ με το αυτοκίνητο από μια πόλη της ανατολικής Μακεδονίας. Είχα πάει εκεί, ως προσκεκλημένος του προπονητή, στην εκδήλωση του τοπικού συλλόγου για την κοπή της πίτας και την βράβευση των αθλητών/-τριων του συλλόγου. Λόγω του ότι το ταξίδι ήταν αρκετά μεγάλο, βρήκα την ευκαιρία για να κάνω κάποιους συλλογισμούς. Το αποτέλεσμα αυτών των συλλογισμών παραθέτω εδώ.

Η βασική ερώτηση που στριφογύριζε στο μυαλό μου ήταν: Τι είναι το ταεκβοντο; Με τι θα μπορούσαμε το παρομοιάσουμε; 

Στην αρχή σκέφτηκα μια ανάποδη πυραμίδα, όμως ένα γεωμετρικό σχήμα είναι κάτι το άψυχο και στατικό και σίγουρα το άθλημα του ταεκβοντο δεν είναι ούτε άψυχο και ούτε κάτι το στατικό. Το ταεκβοντο είναι και "ζωντανό" και ενεργό, και με μεγάλη δυναμική. 

Κατέληξα λοιπόν να παρομοιάζω το ταεκβοντο με έναν άνθρωπο και με ότι τον αποτελεί ή τον χαρακτηρίζει. 

Στο σώμα του και στους μύες του, σε αυτό που ουσιαστικά, είναι και φαίνεται το ταεκβοντο, λοιπόν, έβαλα τους αθλητές/-τριες του ταεκβοντο. Όλους τους αθλητές/-τριες, από τους πολύ μικρούς, τους "αρχάριους" που τώρα ξεκινάνε, που φοράνε το dobok για πρώτη φορά με την άσπρη τους ζώνη. Μέχρι τους "μεγάλους", τους ολυμπιονίκες μας, όλοι μαζί, μικροί-μεγάλοι, οι χιλιάδες που το επέλεξαν και ασκούνται σε αυτό. Το ταεκβοντο είναι οι αθλητές και οι αθλήτριες του, και σε αυτούς ανήκει, είναι δικό τους. Όταν κάποιος βλέπει έναν αθλητή ή μια αθλήτρια του, βλέπει το ταεκβοντο.

Αμέσως μετά μου ήρθαν στο μυαλό, οι γονείς (αν οι αθλητές/-τριες είναι χιλιάδες, οι γονείς είναι τουλάχιστον δυο φορές περισσότεροι). Οι "αφανείς ήρωες" του αθλήματος, ο "σκελετός", η βάση του ταεκβοντο. Οι γονείς είναι αυτοί που στηρίζουν το ταεκβοντο και πάνω σε αυτούς βασίζεται. Κι αυτό κυρίως γιατί "τροφοδοτούν" το ταεκβοντο με το "έμψυχο υλικό" του, τα παιδιά τους, τους αθλητές και τις αθλήτριες, και "τροφοδοτούν" το ταεκβοντο με χρήματα, είναι και χορηγοί και σπόνσορες, αλλά και φίλαθλοι και οπαδοί του, θα λέγαμε ότι στηρίζουν το άθλημα "ταΐζοντας" το, αυτοί είναι που το τρέφουν και έτσι αυτό μπορεί να  "μεγαλώνει" και να αυξάνεται. 

Μετά ήρθαν στο προσκήνιο, στις σκέψεις μου, οι προπονητές, που για μένα είναι το "μυαλό" του αθλήματος και το νευρικό του σύστημα. Ταυτόχρονα είναι και η μνήμη του. Οι εμπειρίες τους, οι γνώσεις τους, οι αγωνίες και οι προσπάθειες τους είναι αυτά που "κινούν" το άθλημα. Μέσα από τις δικές τους πράξεις και με την καθημερινή κατάθεση της ψυχής τους, το ταεκβοντο, ζει, μεγαλώνει, ανδρώνεται και ενεργεί. Είναι ταυτόχρονα ο "μεταβολισμός" και το "κέντρο κίνησης" για το άθλημα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που, οι αθλητές/-τριες αποκαλούν τον προπονητή με την λέξη "δάσκαλε". Αυτός είναι πάντα εκεί για να τους διδάξει, και σίγουρα όχι γιατί είναι κάποια δουλειά αλλά γιατί είναι λειτούργημα. Ο προπονητής-δάσκαλος του ταεκβοντο, είναι λειτουργός και όχι απλά ένας σκληρά εργαζόμενος.

Ο άνθρωπος-ταεκβοντο όμως, κάπου πρέπει να έχει ένα σπίτι για να μένει, έναν τόπο διαμονής. Το σπίτι του ταεκβοντο είναι οι σύλλογοι του, τα αθλητικά σωματεία που βρίσκονται σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Οι μικρές ή μεγάλες οικογένειες του αθλήματος. Αν και το ταεκβοντο είναι ένα καθαρά ατομικό άθλημα, οι σύλλογοι κάνουν το ταεκβοντο "ομαδικό" άθλημα, οι ομάδες-αθλητικοί σύλλογοι είναι οι οικογένειες της κοινωνίας τους αθλήματος μας.

Στο τέλος, μου "έμειναν" οι δυο ενώσεις, νοτίου και βορείου Ελλάδας και η ομοσπονδία. Δυσκολεύτηκα λίγο να βρω που θα μπουν, μέσα στην παρομοίωση μου. Αποτελούν την ανώτερη και ανώτατη βαθμίδα οργάνωσης και εκπροσώπησης του αθλήματος στην χώρα μας. Τελικά, κατέληξα, στο εξής. Θεωρώ πως οι διοικητικές οργανώσεις του αθλήματος του ταεκβοντο είναι η ενδυμασία του, τα ρούχα του. Χωρίς αυτά το άθλημα θα ήταν γυμνό, απροστάτευτο. Θα "πάγωνε" στο κρύο και θα "καίγονταν" στον ήλιο. Η ενδυμασία λοιπόν, του ταεκβοντο, είναι και η προστασία του, έτσι μπορεί το άθλημα να ζει και να κινείται άνετα και χωρίς να νοιάζεται για τις "καιρικές συνθήκες" που επικρατούν κάθε στιγμή γύρω του. Θα πρέπει βέβαια τα "ρούχα" να μην είναι πολύ στενά για να μην το πνίγουν, ούτε όμως και πολύ "φαρδιά" για να μην είναι παράταιρα. Και θα πρέπει να είναι πλήρη, να μην λείπει κάτι, γιατί έτσι δεν θα το προστατεύουν σωστά και με πληρότητα.

Αυτές ήταν κάποιες σκέψεις μου, κάποιοι στοχασμοί μου για το αγαπημένο μου (και μας) άθλημα. Πιθανόν όσοι δεν με είχαν χαρακτηρίσει ακόμα, ως "ρομαντικό", τώρα σίγουρα θα το κάνουν. Δεν πειράζει, εγώ το ταεκβοντο το προτιμώ "ένα με απ' όλα" και όπως λέει και η γνωστή διαφήμιση: "Πωπωπωπω!! όνειρο (θέλω να) ζω, μη με ξυπνάτε!!!".

Σίμος Δαλκυριάδης