Μια ολυμπιάδα, 4 αθλητές/-τριες κάθε 4 χρόνια

Ο τίτλος είναι ενδεικτικός για την κατάσταση των ολυμπιακών αγώνων σε σχέση με το άθλημα του ταεκβοντο. Όπως κάθε νόμισμα έτσι και το "νόμισμα" των ολυμπιακών αγώνων έχει δυο όψεις. 

Από την μια αποτελεί το μέγιστο και το καλύτερο, η συμμετοχή και η επιτυχία αθλητών/-τριων μιας χώρας αποτελεί την μεγαλύτερη αθλητική διάκριση, για τους ίδιους και την χώρα τους. Η δόξα και προβολή σε όλον τον κόσμο αποτελεί το μέγιστο κατόρθωμα. Το ολυμπιακό μετάλλιο (χρυσό ή αργυρό ή χάλκινο) αποτελεί την διάκριση των διακρίσεων. Είναι η "Ιθάκη" για κάθε αθλητή.

Από την άλλη, όμως, όπως λέει και ο ποιητής, "στο πηγεμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος...". 
Αν φτάσεις στους ολυμπιακούς "γρήγορα" και "με λίγο κόπο", θα είσαι μια λαμπερή φωτοβολίδα, όλοι θα σε δουν και θα σε προσέξουν, όμως η δυνατή σου λάμψη θα είναι για λίγο.

Μπορεί οι ολυμπιακοί αγώνες να έχουν μεγάλη αίγλη, είναι όμως μόνο μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια. Οι ευκαιρίες λίγες και οι πιθανότητες μικρές για κάθε αθλητή και αθλήτρια που προπονείται, αγωνίζεται και προσπαθεί να φτάσει εκεί. Όταν και άμα καταφέρει να φτάσει, ακόμη και τότε, η διάκριση και η επιτυχία είναι αμφίβολη και πολύ, πολύ δύσκολη και πολλές φορές ο παράγοντας τύχη είναι τελικά αυτός που θα καθορίσει αν θα ανέβει στο βάθρο των νικητών ή όχι.

Από την μεριά μιας χώρας, οι ολυμπιακές διακρίσεις είναι δόξα και αναγνώριση. Το "νόμισμα" όμως της ολυμπιακής επιτυχίας έχει μεγάλη αξία και θα πρέπει να το εκμεταλλευτεί στο έπακρο. Η εξαργύρωση του θα πρέπει να γίνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και να φέρει το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος, για όλους.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, η ολυμπιάδα για μια χώρα και τους αθλητές της θα πρέπει να είναι στόχος και σκοπός όχι αυτοσκοπός και μονόπλευρη επιδίωξη. Θα πρέπει μια χώρα να "χτίσει" την αθλητική της βάση σε ένα άθλημα, έτσι ώστε η κορυφή να είναι η ολυμπιάδα και η συμμετοχή στους ολυμπιακούς αγώνες. Στην περίπτωση της Ελλάδας μας, το οικοδόμημα άρχισε λίγο ανάποδα. Πρώτα "φτιάχτηκε" το ρετιρέ "λούξ" και μετά προσπαθήσαμε να φτιασιδόσουμε και το υπόλοιπο κτίριο. Το αποτέλεσμα ή μάλλον οι συνέπειες, αυτής της παράξενης οικοδόμησης ήταν να γίνει το ταεκβοντο ένας γίγαντας με πήλινα πόδια.

Αυτή η κατάσταση είναι πολύ επικίνδυνη. Το οικοδόμημα κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να καταρρεύσει (θυμηθείτε τι έγινε με την άρση βαρών, αν και οι λόγοι της "κατάρρευσης" ήταν άλλοι).

Η ανέλπιστη επιτυχία του Μουρούτσου το 2000 στο Σίδνεϋ και οι επιτυχίες στην Αθήνα το 2004, έδωσαν την απαραίτητη φόρα και δυναμική για να γίνει το άθλημα του ταεκβοντο γνωστό στην χώρα μας και κατάφεραν να βάλουν χιλιάδες παιδιά στην διαδικασία να συμμετέχουν και να γίνουν αθλητές του. Μέχρι εδώ όλα καλά, όμως από το 2000 έως σήμερα έχουν περάσει 12 χρόνια. Το άθλημα έχει πλέον χιλιάδες αθλητές και αθλήτριες, εκατοντάδες συλλόγους και βρίσκεται σε κάθε γωνιά της Ελλάδας.

Δεν θα έπρεπε το ελληνικό ταεκβοντο να έχει γίνει γνωστό σε όλον τον κόσμο;

Ίσως ναι, ίσως όχι.

Δεν θα έπρεπε το ελληνικό ταεκβοντο να έχει πολλούς αθλητές και αθλήτριες υποψήφιους και έτοιμους να επιλεγούν για την ολυμπιάδα. Σίγουρα, ναι.

Φτάσαμε στο 2012 (με στόχο για το 2013) για να ανακοινωθούν τα "νέα κριτήρια επιλογής για τις εθνικές ομάδες". Θα περάσουν καμιά δεκαριά χρόνια ακόμα για να ανακοινωθούν τα "νέα κριτήρια για την ολυμπιακή ομάδα", και πάει λέγοντας. Που είναι ο κεντρικός πανελλαδικός σχεδιασμός για την ανάπτυξη του ταεκβοντο στην χώρα μας. Ποιες είναι οι κινήσεις εκείνες που θα διεκδικήσουν ενεργά και με σχέδιο την ανάπτυξη, την προώθηση και την προβολή του ταεκβοντο εντός και εκτός συνόρων. Αφήνουμε στην τύχη και στην "ιδιωτική και ατομική πρωτοβουλία" την καλλιέργεια και διαμόρφωση αθλητών και αθλητριών με υψηλά ιδανικά και στόχους. 

Δηλαδή, περιμένουμε το "άμα μας κάτσει" και το "άμα είμαστε τυχεροί" για να βγουν πρωταθλητές και πρωταθλήτριες διεθνούς επιπέδου και εμβέλειας;

Που είναι οι κινήσεις που θα θεμελιώσουν και θα συντηρήσουν το οικοδόμημα του ελληνικού ταεκβοντο, έτσι ώστε μέσα από διαδικασίες τύπου φυτώριου, ακαδημίας ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε, θα βρουν, θα δώσουν τις ευκαιρίες, το πρόγραμμα, τις δυνατότητες, την εκπαίδευση και όλα όσα χρειάζονται για να γίνουν οι ασκούμενοι και ασχολούμενοι με το ταεκβοντο πραγματικοί αθλητές και αθλήτριες, σε πρώτο χρόνο, και πρωταθλητές και πρωταθλήτριες  μέσα και έξω από την Ελλάδα σε δεύτερο, και τελικά ολυμπιονίκες;

Πια είναι η μέριμνα και η προετοιμασία που γίνεται σε μαζικό αλλά και εξειδικευμένο επίπεδο για το άθλημα μας;

Δεν θα απαντήσω, γιατί δεν θέλω να θεωρηθεί ότι κρίνω, επικρίνω ή κατακρίνω.

Αν δεν προετοιμαστούμε σε εύρος χρόνου και τρόπου, δεν θα εξελιχτούμε. Απλά θα υπάρχουμε ως άθλημα που αντί να ανεβαίνει θα αρχίσει να σβήνει. Η χειρότερη πτώση είναι αυτή που γίνεται αργά-αργά, που δεν την καταλαβαίνεις, παρά μόνο όταν συναντήσεις το χώμα, παρά μόνο όταν χτυπήσεις στον πάτο.

"Των φρονίμων τα παιδιά, πριν πεινάσουν μαγειρεύουν". Πρέπει να προετοιμαζόμαστε για το καλύτερο και να αναμένουμε το χειρότερο. Ο πιο μεγάλος εχθρός του αύριο είναι το παραμελημένο σήμερα. Ποτέ δεν είναι αργά για να ξεκινήσεις, είναι όμως πολύ αργά όταν φτάνεις στο τέρμα, τελευταίος.

Δεν είναι καθόλου παράξενο που χώρες όπως η Ρωσία και οι άλλες χώρες της πρώην Σοβιετικής ένωσης έχουν αρχίσει να γίνονται ανερχόμενες δυνάμεις στο παγκόσμιο ταεκβοντο. Ότι και αν ήταν πριν, έχουν ένα ατού, αθλητική παιδεία, αθλητική οργάνωση και αθλητικό σχεδιασμό. 
Χώρες όπως η Μεγάλη Βρετανία, έχουν βάλει μπρος μια καλοσχεδιασμένη μηχανή για να αναπτύξουν, να βελτιώσουν, να δώσουν ευκαιρίες και να εκπαιδεύσουν νέους αθλητές. Προσέχουν για να έχουν.

Βάζουν τους ολυμπιονίκες τους να "κρατάνε" τον στόχο για να κλωτσήσουν οι μικροί τους αθλητές, κυριολεκτικά. Πείτε τε μου εσείς τώρα, τι θα "χτίσει" αυτό σε έναν μικρό αθλητή, τι όραμα και τι προσδοκία θα γεννήσουν μέσα του; Και δεν μένουν εκεί, οργανώνουν, επενδύουν, βάζουν όλα τα "μέσα και έξω" τους, για να φτιάξουν πρωταθλητές. Μην απορήσετε σε λίγο καιρό, αν θα δείτε τους άγγλους αθλητές και αθλήτριες να σαρώνουν τα πάντα.

Αν η Ελλάδα, το ελληνικό ταεκβοντο, η ομοσπονδία και οι ενώσεις, οι σύλλογοι και όλοι όσοι σχετίζονται με το άθλημα, δεν σηκώσουμε τα μανίκια, δεν στύψουμε το μυαλό μας και δεν συνεργαστούμε - οργανωθούμε για να εφαρμόσουμε προγράμματα και διαδικασίες, που να βάλουν το ταεκβοντο σε τροχιά μαζικής και ειδικής ανάπτυξης με όλες τις παραμέτρους καθορισμένες και προσχεδιασμένα αντιμετωπίσιμες, ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΞΑΝΑΔΟΥΜΕ ούτε ολυμπιάδα, ούτε παγκόσμια, ούτε ευρωπαϊκά αλλά ούτε και διεθνή μετάλλια, διακρίσεις, επιτυχίες, ακόμη δε και συμμετοχές. Μπορεί όχι αύριο αλλά στο εγγύς μέλλον, σίγουρα.

Σε καμιά περίπτωση δεν λαμβάνω υπόψιν, το ότι δεν θέλουμε να δούμε κάτι καλύτερο ή ότι μας αρκεί αυτό που βλέπουμε. 
Φυσικά, σε καμιά περίπτωση και δεν θα δεχτώ ότι μας φτάνει αυτό που έχουμε και κυρίως την παράλογη λογική ότι θα γίνουν όλα από μόνα τους και θα "μεγαλώσει" το ταεκβοντο χωρίς φροντίδα, χωρίς εκπαίδευση, χωρίς καθοδήγηση και χωρίς διαδρομές συντεταγμένης και προγραμματισμένης πορείας προς μεγαλύτερους και υψηλότερους στόχους και σκοπούς.

Ο παραλογισμός του "θα μεγαλώσει από μόνο του", θα έχει ως συνέπεια "το παιδί να μεγαλώσει στραβά, και με μειονεκτήματα και όταν θα γίνει έφηβος ή ενήλικας θα πάει για άλλα μέρη και άλλες πολιτείες". Ήδη τα πρώτα σημάδια άρχισαν να φαίνονται...

Σίμος Δαλκυριάδης

Προσθήκη, στις 31/1/2012:
(Πηγή: taekwondo fights ( greece ), Η ΠΥΓΜΑΧΙΑ ΞΥΠΝΗΣΕ !!!!!!! ΕΜΕΙΣ ΠΟΤΕ ?????????, Δευτέρα, 30 Ιανουαρίου 2012)O Γιώργος Στεφανόπουλος μιλάει ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ για την ΠΥΓΜΑΧΙΑ στην ΕΛΛΑΔΑ!

[σχολιασμός] Σε μια συνέντευξη (από καρδιάς και με αγανάκτηση) ο παλαίμαχος του μπόξ, πήρε την απόφαση να διεκδικήσει την προεδρία της Ομοσπονδίας του αθλήματος του, για να προσπαθήσει να "ανακόψει" την κατρακύλα που έχει πάρει το μποξ στην χώρα μας. Ένα παράδειγμα προς μίμηση για τους δικούς μας "παλαίμαχους". Διαβάστε το άρθρο, έχει μεγάλο ενδιαφέρον και θα το χαρακτήριζα ως προφητικό για το τι επιφυλάσσει το μέλλον και για το δικό μας άθλημα, αν βέβαια, δεν βρεθούν κάποιοι για να κάνουν τέτοιες κινήσεις, τώρα που είναι ακόμη, σχετικά νωρίς για το ταεκβοντο.